Wenker Säz op Kölsch

Dä Shprooche Fochscho Georg Wenker hätt fö singe Atlaß fun de döütsche Shprooche di Säz hee ußjedaach, fö de Ungescheed zwesche de Shprooche fun de ungescheedlijje Jääjende un Lannschaffte op ze zëije.

Däm Wenker sing Säz op Kölsch en de luutmäßije ripoarische Schriifviiß

Dä Affshnidd_es_op Kölsch
(mieh Sigge met kölsche Affshnėdte)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(Anndere Sigge met so_n Affshnėtte)

Op Kölsch hëijße de Wenker Säz:

Em Winter flėjje de drüjje Blädder en de Luvv eröm.
Et hüet jlish op med schniije, dann weed et Wëddo widdo bäßßo.
Důnn Klütte en do Ovve, domet de Millesh baal mem Koche aanfängk.
Dä joode ahle Mann eß me m Pääd o m Iiß ennjebroche un ėn et kaale Waßßo jevalle.
Dä / Hä eß füer fier oddo sääß Woche jeshtůrrve.
Dat Füer wo ze hëijß, de Kooche sin jo fun unge jannz schwazz fobranndt.
Dä / Hä ėß de Ëijo emmo oone Sallz un Päffo.
De Fööß dom mer (esu doll) wih, ėsh jlöüv, di ha ėsh (mer) kapott jeloufe.
Ėsh ben sellvo bëij dä Frou jewääse, un ėsh hann ed er jesaat — un se däät sare, se wůlld et och däer ier Dochter sare.
Ėsh well ed och nid mieh widdo donnn.
Ėsh schlonn Der jlish me m Kochlöffel jëd öm de Uere, Do Aap.
Wo jëijß Do (dann) hen? Sůlle mer med jonn (med Dor jonn)?
Dat / Et sin schlääsh(de) Zigge.
Ming leev Kind, bliif he unge shtonn, dė schlemme Jänß biiße Desh duht.
Do häß hügg et miißte jelierd un beß aadėsh jewääse, Do darrefß fröjo noh huß jonn wi de Anndere.
Do beß no nit jruß jenoch, ömm en Fläsch Wing allëijn ußzedrėngke, Do moß eez noch waahße un jët jrüßo wääde.
Jangk, bess esu joot un saach Ding Schwëßto, et / se sůll de Saache fö Üer Motte fäädėsh niije un met e Böösch rëijn maache.
Ach hättß de n doch jekanndt! Dann wöhr et anndoß jekumme, unn ed däät bäßßo öm em shtonn.
Wä hät mer minge Kůrrəv med Flëijsh jeklöüt?
Dä / Hä dääd esu, wi wänn se n zem Dräsche bestallt hätte (, ävver se hann et ann sëlləfß jedonn).
Wämm hät tä (dann) di nöü Jescheesh fozalldt?
Mo moß loudt schrëije, sönß foshtëijd tä onß nit.
Mo senn mööd un hann Doosch.
Wim mer jäßßterre Oovend hëijm / zerrögk koohme, do looche di Anndorre ald em Bädd un woore faßß ennjeschloofe / fass am schloofe.
Dä Schnii jeß di Naach lijje jeblėvve, ävvo hügk morrje eßß e jeschmollze.
Hinge unsem Huuß shtonn drëij schöne Appelböüm(she) med ruude Äppel(she).
Künnd O nid norr enne Oureblek (norr e Oureblekshe) op onß waade? Dann jom mer met (med Üsh).
Üer dörref nit su n ... maache / driive.
Onß Bärrsch sin nid esu (doll) huh, de Üüre sinn fill hüüto.
Wi fill Pungk Woosch un wi fill Bruudt wůlld O hann?
Sh foshtonn Üsh nit, Üer mööd e beßßje loudo schwaade.
Hadd Or këij Shtökkelshe wiiße Sëijv op mingem Desch jevonge?
Däm singe Brooder well sesh zwëij schön nöüj Hüüso boue, bëij Üsh em Jaade / en Üürem Jaade.
Dat Woot koom em fum Häzz(e).
Dat woo reshtesh (akkeraat) fun dänne / inne.
Wat sezze do fö Füjjelshe bovve op däm Müershe?
Dė Buure hatte (fönnev) Oohße un (nüng) Köh un (zwöllef) Schööfje füer et Dorref jebraat, di wůllte se fokoufe.
Di Lück sinn hügg all drußße o m Fälld un donn mäje.
Jangk, dä brunge Möpp dëijd To nix.
Sh be me tä Lügk do henge övvo dė Wißß en t Koon jefare.

Däm Wenker sing Säz op Kölsch en de Schriifviiß noh'm Willi Ostermann oder esu?

Op Kölsch heiße den Wenker sing Sätz:

Em Winter flėjje de drüjje Blädd´r en de Luvv eröm.
Et hüet jlish op med schniije, dann weed et Wëdd´r widd´r bäßß´r.
Důnn Klütte en do Ovve, domet de Millesh baal mem Koche aanfängk.
Dä joode ahle Mann eß me m Pääd o m Iiß ennjebroche un ėn et kaale Waßß´r jevalle.