Dröppelminna
Dä Lemma-Titel he es op Kölsch buchstabeet nohm Wrede.
En Dröppelminna iß en beshtemmpte Aat Kaffekann.
Se es_uß Zinn jemaat, se hädt_ene decke runde Buch, es no ovve zo mießtenß jet schmaler, jewöönlish met runde Jriffe fö_aanzepacke, dat mer sisch de Finger nit draan verbrennt, di weet nämmlish hejß. Ovve kam_mer se opmaache.
Ungendrunger sin drei Fööß noh de Sigge, dat se jot stonn kann; bei neuere Modelle och enß bloos_ejner meddsendrunger.
Unge aan der Sick hät se ne klejne Krane, do zapp mer sisch dä Kaffee erußß.
En dä decke Buch kütt näämlish hejß Waßßer un Kaffemähl erin, dat jitt also Kaffee, wä_mer_et lang jenoch stonn jelooße hätt un dä Kaffee jetrokke eß.
Un weil di do drin blieve, bes me di Dröppelminna spöhlt, dunn di jemohlene Kaffebunne immer widder dat Krämshe verstuppe, beß dadd_et bloß noch dröppelt. Dat is eine Jrunt, woröm di Dröppelminna esu hejß. Ußßerdämm süht se nattüülijj_esu nett un rund uß wie en Minna, wie mer föe_su_e leev Mammsellsche och säät.
Se weet em Berjische jään jebruch, un do bovven saren die och enz Dröppelmina dofür.
Offizijell leuf dat unger Kranenkaffeekann wäjen däm klejne Zappes.
Hückzedach weed se och nit mieh dröppele mößße, mer deiht hügg_ene Fillter erin un dann verstopp do esu schnell nix.
Die Form vun dä Kann eß uß Holland inn_et Bärjische jekumme. Zigk_dämm dat Kaffedrinnke_ėm nünnxeente Johrhundert widder jet mieh Usuß wood, weil_et och billijer jewoode_woo, eß die Kaffekann oder ävens de Dröppelminna mieh en der Meddelpunnk vunn_enem jedeckte Desch jeröck. Se weed och de „Künnijinn vun de Bärjishe Kaffetafel“ jenannt, wenn se do esu feßßlijj_övver Saaneschüßßele un [affele luuhrt, wo se zwesche_der Milsch unnem Zuckerpöttche stejht, ömringk vun de Kaffetaßße un Tellere wie ennem klejne Hoofstaat.