Saar enz „Flönz“
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Wie ijj e janz janz klein Dizje woo, do hät ming Opi „Saach enz „Flönz““ för mish jesaat. Ish kunnt do koum ad shpreshe, dröm künnt sish ming Antwoot villejsh esu äenlish wi „vlömff“ aanjehüürt hann. Do hätt dä Oppi drövver jelaach un ish han metjelaach un mir hatten shpaßß middeneejn. Dat hätt hä no ėmmer enz widder jefrooch — ish jleuven ish hann em dann „Flönz“ widderjesaat — un hä hätt e beßßje halv äänz der Kopp jeschöddelt un „Hnng, nää, Do beß keijne rishtije Kölsche“ jesaat un debei jelaach un mer hatten Freud. Dat Spėll jing esu lang beß ish „Blootwoosch“ sare kunnt. Ävver vill spääder, wie ijj em Kinderjaade wo, un noch wo ijj inn de Shull jejange ben, do hätteret alle paa Juubljohr norrens widder mėd mier jeshpillt.
Shpäder han ish dann jehoot wie dat zostande jekumme es. Washejnlish be eijne sunne Jelääjenhejte.
Dat kom su. Ėmmer noh dä Welltkreeje koome Lück vun anderswo noh Kölle, die uns waarhaff Jöttlijje Sprooch eetß noch liehre moote. Un Jellt han di och kejn jehatt, dat wooren Flüshlinge, di wooren ußjebomb, un miehtßdenß ärme Deuvel. Wann se üvverhaup Woosch jekouf han, dann han se de bėllije Flönz jenumme. Dat woor och ejnfacher uß ze shpreche. Blotwoosch kunnte se all nit sare un se fundten se ėmmer noch düür, nit nur e zimmlish shwiirish Woot. Un ußßerdämm eijn Woot för zwei Zoote Woosch die zimmlijj ejaal sin dat däät ene eetß enß jenööje. Sellevs wenn se dann donoh aanjevange hatte, de Kölsche Sproch jet mieh ze künne. Dröm kunnt mer se met „Sarr enz „Blotwoosch““ jet foppe. Se saaten äevenß leever „Flönz.“
Ömjedrieht däät dann och ene Schoh druß wääde dä mer sish aantrekke kunnt — „Sarr enz „Flönz““ — wä „Blotwoosch“ sare kunnt odder se koufe kunnt, jo do woo Kölsch un Kölle ad däm sing zuhuß jewoode.
Säät mer.