Rheinischer Regiolekt
(Sigge op Bönnsch)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Dä Rheinische Regiolekt, och Rheinisch, rheinische Umgangssprache, Küchenkölsch udde sönswie jenannt, ess en Art von Sproochjemangs us ripoaresch Platt on Huhdeutsch. Et hät sech en dä letzte 100 Johr entwickelt, wäll em Rhingland mieh on mieh Huhdeutsch jesproche wuerd, ävve de mieste Minsche dat jar net örntlich kunnte. Hüggzedaach hüert me en dä mieste Städt nur noch winich ächtes Platt, ävve dä Regiolek hüert me noch vill. Dat führt dozu, dat manche Minsche jar nimmieh wesse, wat ächtes ripoaresch Platt ess on et mem Regiolek verwechsele.
Em Regiolek ess die Ussprooch on die Art, wie mer Sätz mät (Syntax), miestendeels vom Platt övvenomme; de Jrammatik ess halv on halev on de Wörd sen fass komplett Huhdeutsch. Op ener Sitzung vom Foßballvereen sät zom Beispill dä Jupp Walterscheidt: „Hier! Wat isch noch saren wollt: Wie wäret denn, wemmer im Verein wat Geld sammeln täten, für villeisch dat Vereinshaus ze rennevieren?“ Dat ess kee Platt on och kee Huhdeutsch. Dat nennt dä Jermaniss dann Regiolek.
Dä Rheinische Regiolek hät nit vill Fründe. Die Huhdeutsch spreche, sare, hä wör verkiehrtes Huhdeutsch, on die Platt schwade, sare, hä wör verkiehrtes Platt. Ävve hä ess evvens en Sprooch för sech. On hä hät ene Vürdeel: Me wiërd domet övverall verstande on kann doch e bessje von singe heematlijje Äjenart bewahre. Och jit et kaum jonge Minsche, die ungereneen Platt spreche, ävve zemendens jit et noch welche, die Regiolek spreche.