Aanliijer

Hee di Sigg_is_op Kölsch
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)

Enne Aanliijer eß en Dütschland enne Minsch, dä sesch ongerscheidt fun fille anndere, un dat es den de Houpsaach enne joreßesche Bejreff. Ä weed_et miehtß aanjewannd em Fo'keeo. Enne ähnlijje Bejeff eß da Aanrainer un dä Aanwůnner.

Et Zosaz_Zëijshe Nommer 1020-30 uß de dütsche Shtrohße_Fo'keeoß_Ohdenong — „Aanliejer zohjelohße“

Wann en Shtrohß jespächt eß, un mer nit eijfar_esu doh dorresch faare darref, do jidd_et övv_en Älaupneß för de Aanlėėjer, dat se doh doch erin dörrefe för aan ier Hüüser un Wonnonge ze kumme. Do_för hät dä Deutsche ëxtra da Schelld en de Shtrohße_Fo'keeoß_Ohdenong opjenomme, wat_e alß Zosaz_Zëijshe Nommer 1020-30 fööhre dëijt. Drop shtëijt: „Anlieger frei“ — „Aanliejer zohjelohße“.

Jede, dä do wonnt odder jät ze donn hät es ennen Aanlėėje, och däm Aanlėėjer odder däm Huußhär odder Ëijedöömer senge Besooch. Sojaa dä Besooch, woh dä noch nix fun wëijß odder dä dä jaa_nit hann well. Dä Besooch kann oohne Aanhallde wigger faare, wann hä merrek, dat singe Aanlijer wall nit doh eß. Houpsaach es, hä well, odder wollt, met dämm jät ze donn hann, odder ze donn krijje, dann eßß_e enne Aanliejer. Dat hät esu et Bövverschte Landjereesch en Bajore faßßjelaat.