„Otto dä Behejzbare“

Hee di Sigg_is_op Kölsch
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)

Dä frej erfungene Naame „Otto der Beheijzbare“ kritt alle naaßlangß en anndere Fijuur ennenem anndere Zesammehang. Et kütt drop aan wää jraad övver wat am qwatsche eß. Nommaal eß dat nit jannß äänz jemejnd, wann „Otto dä Beheizbare“ zitteet weed, ävver jannz offekunndish iß hä eijne vun de Ottoone wann och jet jeheimnißfoll, in keijne Aanelėßß ze finge.

Woo hä opdouch, do:

• eß de Reed vun enner rishtish aale Zick:
  („Dat määt mer doch zick de Zigge vun Otto däm Behäjzbaare esu — un nit anndeß“)
• odder et weed ürrjennd ene aale Otto jebruch, dä mer ävver jaa nit känne kann:
  („Wää denne Sölzer de Shtaadträäshde jejovve hätt, jo dat mööt Otto dä Behäjzbaare em Joohre Piifendekkel füür jewääse sinn.“)
  weijel et dää Otto nii jejovve hätt. Jenauesu winnich, wi Shtadträäsh för Sölz, övverijjenß.
• Odder ejne dä mer eejntlish kenne künnt, ävver mer kennd en nit, wejl mer d net bäßßer weejß:
  („Dat mer hück noch, op de rääshte Strooßesigk faare, un nuur dä Jääjefekääer moßß noo lingkß ußwiishe, dat hätt dan wall frööo Otto dä Behejezbaare esu ennjerish un et iß unß beß hück erhallde jeblevve…“)
  Stimmp ävve su nit, dä aale Fritz ess et, et läz, jewääase.