Këijl (Wërrkzeush)
(mieh kölsche Sigge)
unn jeshrivve wii_mer_t_shprish
(mieh Sigge jeshrivve wii_mer_t_shprish)
Enne Këijl oddo Wërrkzeushkëijl oddo Schpalltkëijl ess_e Wërrkzeush, wat mer fö_jewöönlesh me_m Hammer öhnzwoh zwesche oddo errin_klopp. Domet kam_mer en Saach schpallde, zem Bëijshpell_e Shtöck Hollz, ävver och Schtëijn un alleß mööshleshe.
Esu enne Këijl kam_mer och onger jät deue, oddo dronger_errin kloppe. Domet kannß_de dad_e beßje ėn de Hüh krijje, woh_De_n dronger dëijß. Enne Kėijl nur aan ëijn Sigk onger jät jebraat dëijt dat Denge noh de annder Sigk kėppe.
Zojooder läz kanns_De enne Këijl och woh hen lääje, woh jäd_obb_en_drop zoh löüf, en Döör zem Bäijshpell. Wann dä Këijl huh_jenoor_eß, un di Döör schweer_jenooch, dann rötsch di doh nit drövver, un bliev aan dämm Këijl shtonn. Esu kamm_mer se op- un och zoohallde.
Enne Këijl ess_en Shpezjaalfall fun de Schėive Eebene, di_mmer och fun angerschwoh her kënne dëijt. Dė Ußprääjong eß beweeschlesch un kann en jeede Reschtong ennjesaz wääde. Füssikaalėsch belooət, werrek op dat breede Ëng fun dämm Këijl en Kraff, di fon_em en zwëij Kräff opjeshpallde weed, di sënkrääscj_op dä zwëij lange Sigge fon dämm Këijl shtonn. De Nozze fon däm Këijl en de Meschanėg_eß en Funkßohn fun dä Länge fun däm Këijl — fun de breede Sigk beß aan de Spez jemëße — un dofon, wi deck dä eß, allsů däm Affshtannt zwesche dä schëijve Sigge, woh dä am_jöößte eß. Dat Fohällneß fon dä Zwëij shpelld_en Roll dobëij. Enne koote Këijl medd_ennem jrooße Wėngkel aan de Shpez dëijt noh_ennem koote Wääsch et sëllve, wi_j_enne lange Këijl med_ennem klëijnere, spezzere Wėngkel noh_ennem längere Wääsh dëijt, ävver för dä koote Wääsh bruch mer fill mieh Kraff. De füssekaalesche Ärrbëijt bliev_ävver en bëijde Fäll ëtwa de sëllve.
Enne Këijl kam_mer och bruche, öm enne Hammerkopp faß_ze_maache.
