Hee die Siet es op Düsseldorwer Platt
(mih Sije Düsseldorwer Platt)
on jeschrevve wie et jekallt wöhd
(mih Sije jeschrevve wie se jekallt wähde)

Die Jeschecht vom Schneider Wibbel spellt en die Ziet, wie dä Napoleon sech et Großherzogtum Berg onger dr Naal jeresse hät. Dä Schneidermeister Anton Wibbel kunnt de Franzose nit ligge. Un eines Owens hätte em besoffe Kopp janz laut öwer dä Napoleon herjetrocke. Dat hatt ne französesche Offizier metjekrett. Dä Wibbel moht för vier Woche em Kaschott. Hä hatt äwer kin Loss, die Strof afzesetze. Anstell von demm Wibbel es dann sinne Jesell Zimpel nohm Kaschott jejange. Dä Wibbel dorf sech för vier Woche nit blecke losse.

Schneider Wibbel Fijur

Un dann kom et angers wie jeplant: Dä Jesell sturv em Kaschott. Un all die Lütt jlöften, dä Wibbel wör dot. Dat Wonder von dr Auferstehung vom Wibbel kunnt sin Frau erkläre: „Dat es ne Wibbel, äwer nit dä Anton selech, sonders demm sinne Broder Schambaptist us Hamburg. Un domet ehr dat och weßt, mr zwei wolle hierode!“.

För noh ze lese Ändere

Heinz Jürgens: Schneider Wibbel, nach dem Bühnenstück von Hans Müller-Schlösser, in: Met eene Penning dörch Düsseldorf, hrsg. von Rainer Hartmann u. a., Düsseldorf 1994, S. 65-68, ISBN 3-928234-18-8